Das kurze Epos einer kleinen Nationalmannschaft, ihr Abenteuer im europäischen Fußball und die Weltmeisterschaft 1954.
deutsche Übersetztung von Daniele Giulianelli
(aus http://www.tuttocalciatori.net/notizie/2013/01/saarland-storia-di-una-nazionale-vissuta-sette-anni/) Continua a leggere…
27 gennaio: Giornata della Memoria.
Per onorare la ricorrenza ho scritto un articolo su Tuttocalciatori. E’ un pezzo un po’ particolare, tre storie intrecciate di calciatori italiani che hanno vissuto l’incubo dei lager.
Carlo Castellani, attaccante dell’Empoli morto nel campo di concentramento di Mathausen.
Ferdinando Valletti, ex calciatore del Milan deportato a Gusen, che si è salvato perché sapeva giocare a pallone.
Rino Pagotto, terzino del Bologna delle meraviglie, deportato tra la Germania, la Russia, la Polonia e l’Ucraina, torna a casa perché sconfigge con la sua squadra l’Armata rossa.
Tre ragazzi, tre racconti affinché il calcio ritrovi la sua memoria.
Per non dimenticare.
Potete leggere l’articolo intero qui: Il calcio e la memoria
Con le vittorie della Costa d’Avorio sul Togo e della Tunisia sui vicini dell’Algeria si è conclusa la prima giornata per tutti e quattro i gironi della Coppa delle Nazioni Africane che si sta disputando in Sudafrica.
Sto seguendo la manifestazione per Tuttocalciatori e vi propongo il mio articolo di riepilogo sulle prime otto partite che ha visto una sorprendente Etiopia fermare i campioni in carica dello Zambia, una grande quantità di pareggi e un Mali che vuole stupire nonostante la guerra che sta divampando nel Paese.
Ecco il link al mio pezzo: Coppa d’Africa: La sorpresa è l’Etiopia, regna l’equilibrio
Un 23 gennaio, come oggi, terminava in circostanze ancora misteriose la storia di Matthias Sindelar, leggendario calciatore del Wunderteam austriaco guidato da Hugo Meisl negli anni trenta del secolo scorso.
Era il 1939 e il trentaseienne Carta velina, come era chiamato per il fisico esile, moriva accanto all’italiana Camilla Castagnola. Si è parla di suicidio, di avvelenamento da parte della Gestapo. Si è sospettato che la sua morte sia da collegare al fatto che la sua compagna fosse ebrea.
Ma il silenzio ha subito coperto i fatti: la verità è sicuramente scomoda e indicibile.
Ciò che, invece, è assolutamente da spandere ai quattro venti, da narrare in lungo e in largo, sono le sue gesta sul campo e fuori. Nell’anniversario della sua scomparsa, ripropongo un articolo scritto per Tuttocalciatori su Matthias e su una partita davvero storica: un’Austria-Germania da non dimenticare.
Perché? Potete leggerlo qui: Matthias Sindelar, il leggiadro guastafeste
Conoscete Giovanni Scanu? La sua è una storia davvero particolare: è partito dalla Sardegna per andare ad allenare in Lituania. Ora la sua avventura baltica si è conclusa e lui è alla ricerca di una nuova sfida.
L’ho intervistato in esclusiva per Tuttocalciatori.net.
Link all’intervista: Giovanni Scanu in cerca di un’altra avventura
Il canale Youtube ufficiale del FK Tauras: LINK
Thanks to Christine Goroyan for translated the original article from Italian on Tuttocalciatori.net (LINK)
‹‹Արարատ›› Երևան հայկական ֆուտբոլային թիմի պատմական հաղթանակը Սովետական Միության առաջնությունում և ազգային գավաթում:
1973 թվական: Աշխարհը դեռևս բաժանված է երկու հակադիր բլոկերի: Երկաթյա վարագույրի ետևում` եվրոպական արևելքում, Սովետական Միությունն է` վիթխարի կազմավորում, որի դրոշի ներքո միավորված են 15 հանրապետություն` Սովետական Սոցիալիստական Հանրապետություններ անվանումով… երկրներ, որոնք Բեռլինի պատի անկումից և Վարշավայի պակտի լուծարումից հետո այսօր արդեն անկախ են (Ռուսաստանը, Ուկրաինան, Վրաստանը, Հայաստանը, և այլն): Հենց Հայաստանում է տեղի ունեցել պատմական իրադարձությունը, որի մասին պատրաստվում ենք խոսել: Փառահեղ անցյալ ունեցած այս ազգը գտնվում է նախկին ԽՍՀՄ հարավում` կովկասում: Սովետական Միության տարիներին ֆուտբոլային մեծ առաջնություն կար, որի ներքո հավաքվում էին ֆեդերալ հանրապետությունների լավագույն թիմերը:
Տիտղոսի նվաճման հարցում ‹‹տերերը›› միշտ եղել են ռուսական թիմերը, մասնավորապես մոսկովյան թիմերը, քանի որ Կոմունիստական կուսակցությունը ֆուտբոլին հատկացված ռեսուրսները կենտրոնացնում էր մայրաքաղաքի թիմերի վրա` հեղինակության և անվան նկատառումներից ելնելով:
1935թ. սկսած`(ԽՍՀՄ առաջին ֆուտբոլային առաջնության անցկացման տարին) մինչև 1960թ. ոսկե գավաթի համար պայքարում էին միայն Մոսկվայի թիմերը: Այս գերիշխանության վերջը տրվում է 1961թ. ‹‹Դինամո›› Կիևի` ուկրաինական թիմի հաղթանակով: Մինչև 1973թ. միակ ոչ ռուսական թիմերը, որոնք արժանանում են չեմպիոնի կոչման (բացի ‹‹Դինամո›› Կիևից, որը ևս հինգ անգամ հաղթում է), վրացական Թբիլիսին է և մեկ այլ ուկրաինական թիմ` Զարյա Վորոշիլովգրադը:
Հետևաբար, եթե հաշվի չառնենք ‹‹Դինամո›› Թբիլիսիի հաղթանակը, միանգամից կերևա, որ միակ ֆուտբոլային դպրոցը, որը ի վիճակի է ‹‹գլուխ դնել›› ռուսականի` գերիշխողի հետ, ուկրաինական դպրոցն է: Եվ սա շատ լավ կազմակերպված խաղի շնորհիվ է` մի թիմի ֆուտբոլ, որը մի մեծ հանրապետության կազմավորումներից է եկել, հանրապետություն, որը համարվում է Եվրոպայի հացատունը, խաղ, որը գիտականորեն շատ քիչ է ուսումնասիրվել: Համերաշխ խաղի ուսումնասիրությունը այնուհետև բարձրագույն մակարդակի է հասցվում Վալերի Լոբանովսկիի կողմից, ով գալիս է կառուցելու սովետական ազգային թիմ, որում 11 խաղացողներից 10-ը ‹‹Դինամո›› Կիևից էին: Բայց սա արդեն ուրիշ պատմություն է:
Վերադառնանք 70-ական թվականներին:
Նիկիտա Սիմոնյանը 47-ամյա հայկական ծագմամբ մարզիչ է` ծնունդով Արմավիրից, ով որպես ֆուտբոլիստ ստացել է ոսկե մեդալ 1956թ. Սովետական Միության շապիկով: Երկու անգամ հաղթել է սովետական հիմնական առաջնությունում` որպես ‹‹Սպարտակ›› Մոսկվայի մարզիչ, որի հետ նա նվաճել է նաև չորս սովետական Գավաթ: 1973 թվականին Նիկիտան վերադառնում է հայրենիք, որպեսզի առաջնորդի ‹‹Արարատ›› Երևանը` հայկական մայրաքաղաքի թիմը: Մինչ Ռուսաստանը և Ուկրաինան ավելի շատ թիմեր ունեն առաջնությանը ներկայացնելու, Հայաստանը և Վրաստանը միայն մեկական թիմեր ունեն, որոնք անխուսափելիորեն վերածվում են ազգային թիմերի` թիմ, որը հավաքագրում է մի ամբողջ բնակչության կրքերը և կենացները ընդդեմ սովետական ֆուտբոլի մեծերի:
Աշխատանքը, որ կատարում է Նիկիտան, հեշտ չէ. նա պետք է փոխի իր թիմի տիպիկ հայկական ֆուտբոլային մտածելակերպը, որպեսզի նրան հաղթանակած դուրս բերի: Սովետական հարավի խաղացողները, մասնավորապես հայերն ու վրացիները, տեխնիկային նվիրված են, քիչ ատլետիկ են և կազմվածքով շատ ճկուն չեն և հակված են միայնակ խաղին, ավելի շատ անձնական նախաձեռնություն իրականացնելու, քան կազմակերպված գործողությունների: Հայկական ծագմամբ ամենահայտնի խաղացողներից մեկը, որը նաև մեր առաջնությունում է խաղացել, Ալեն Պողոսյանն է: Նիկիտան գիտի, որ հաղթելու համար պետք է լինի թիմ, ոչ թե մենակատար, և աշխատում է, որպեսզի իր խաղացողների ուղեղի մեջ կաթեցնի այնպիսի հասկացություններ, ինչպիսիք են թիմային խաղ, տակտիկա, կազմակերպվածություն, որը հատուկ է ուկրաինական թիմերին: Եվ Սիմոնյանի աշխատանքը իր պտուղներն է տալիս:
Բոլոր կանխատեսումներին հակառակ ‹‹Արարատ›› Երևանը ետևում է թողնում սովետական ֆուտբոլի մեծերին և սովետական տիտղոսն է նվաճում 39 միավորով` ‹‹Դինամո›› Կիևից և ‹‹Դինամո›› Մոսկվայից առաջ ընկնելով:
Սա ազգի հաղթանակ է` հայերի հաղթանակը: Բայց իրական պայքարը Սիմոնյանի տղաների կողմից` պայքար, որը ամենաշատը ներգրավեց հայ բնակչությանը, տեղի ունեցավ նույն տարվա հոկտեմբերի տասին Մոսկվայում` Լենինի անվան մարզադաշտում, ԽՍՀՄ Գավաթի համար: Մրցակից թիմը` նույն թիմը, որը ամբողջ տարվա ընթացքում մրցակցել է ‹‹Արարատի›› հետ տիտղոսի համար,‹‹Դինամո›› Կիևն է, որի մարզիչն է Ալեքսանդր Սեվիդովը: Հայերի համար սա շատ զգայական պայքար է, մի ամբողջ ազգի ցանկություն հասնել պատմական կրկնակի հաղթանակին` առաջնություն-գավաթ, և ընդհանրապես գերազանցել ռուսական և ուկրաինական ֆուտբոլը: Այ
ս խաղի մեջ մեծ ազգային ոգի է ներդրված: Խաղի վերջից երկու րոպե առաջ, այնուամենայնիվ, Դինամոն սպանում է փառքի հայկական հույսերը` առաջ ընկնելով 1-0 հաշվով: Ջախջախումը անխուսափելի է թվում, բայց մեկ րոպե անց Լևոն Իշտոյանը մտնում է տուգանային հրապարակ և հավասարեցնում է հաշիվը: Լրացուցիչ ժամանակում նույն Իշտոյանը խփում է հաղթական գոլը, որը էքստազի մեջ է գցում 15.000 հայ երկրպագուներին, որոնք ներկա էին Մոսկվայում: Պատմական հաղթանակ:
Ամբողջ Հայաստանը ցնծության մեջ է, մեկ երեկոյի ընթացքում ազգը նորից միավորվում է, և թույլ է տրվում Հանրապետության հրապարակում` Լենինի արձանի ետևում, պատկերել Իշտոյանի շապիկի համար ութը: Ինձ համար այս պատմությունը փոքրիկ գիրք է այս հաղթանակած թիմի մասին` ձեռք բերված Երևանի փոքր կրպակում փոքր գումարով: Դա մի ճանապարհորդություն է, որ իսկապես փորձ է եղել: Անմոռանալի հիշողություն: Այս պատմությունը ինձ համար հայ ժողովրդին հարգանքի տուրք մատուցելու ձև է այդ ժողովրդի ապրած ցեղասպանության 97-րդ տարելիցին:
Անմոռանալի հիշողություն:
@EmaGiulianelli
This article I wrote appeared in november 2012 on TheInsideLeft (LINK)
The Italian national anthem is also known as “Fratelli d’Italia”, or Brothers of Italy, and Serie A has seen its fair share of talented siblings down the years. For this calcio fanatic, five favourite fratelli stood out…
In the beginning there was the Sentimenti family. Coming from the province of Modena, in Northern Italy, they were five brothers who played at a high level, between the Thirties and the Sixties, covering more than 30 years of football.
The five brothers were indicated by a Roman numeral to differentiate between them and four of the brothers reached Serie A with their respective teams, producing even some internecine clashes, like the match Juventus and Modena played in Turin in 1947/48. In the 81st minute, the referee awarded a penalty for Modena: Sentimenti V stepped up to beat Sentimenti IV in the Juventus goal.
Many brothers have played in Serie A since the days of the Sentimenti family, but here I have selected my five, who plied their trade from the Eighties onwards. I hope you’ll enjoy my choices…
GIACOMO FERRI I (Torino, Lecce)
RICCARDO FERRI II (Inter)
Two brothers, two defenders – stoppers, both of them. There was a very simple rule for the stopper in calcio of old: you had to be able to stop the opposite forward in any way deemed more-or-less fair. The stopper could represent the difference between conceding a goal and saving a match. For this reason it was a very risky job! You could provoke a penalty, or leave your team without a man for a last-man foul.
Or, indeed, you could end up scoring an own goal.
Riccardo Ferri has gone down in history as the man who beat the all-time record for own goals scored in Serie A, scoring eight in his own net to go better than the legendary Comunardo Niccolai, from the Cagliari of the Seventies.
But Riccardo was also a great defender: fast and clear in closing down and marking. He was part of the glorious Inter side, managed by Giovanni Trapattoni, which broke all the records in the 1988-89 Serie A season, and he was a pillar of the Italian national team that won bronze in the Italia ’90 World up.
His elder brother, Giacomo, didn’t play a match for the Azzurri, but he had a good career too, mainly with Torino and Lecce. He was a rougher, less talented, player than his brother, but he has remained in Torino’s fans hearts for his never-say-die attitude and his commitment to the Granata shirt.
FABIO CANNAVARO I (Napoli, Parma, Inter, Juventus)
PAOLO CANNAVARO II (Napoli, Verona, Parma)
There is a nice story about the Cannavaro brothers, who played from the Nineties until this day (Paolo is still playing for Napoli, while Fabio retired in 2011 after his last experience in United Arab Emirates). Both defenders, like the Ferri brothers, they started playing in Napoli, but when Fabio was already in the first team, Paolo was still growing up in the youth team. By the time Paolo made his debut in Serie B, Fabio was playing in Parma.
May 14, 2000: Parma are playing at the Tardini stadium against Lecce in the last game of the season and the score is 3-1 to the home team. Then, on 82 minutes, Mister Malesani decided to make a substitution: Fabio Cannavaro, the leader of the defence alongside Liliam Thuram, was to come out. In his place would, a young defender from Napoli would come on for his Serie A debut. He was, of course, Paolo Cannavaro.
It was like an imprimatur from the elder brother to the younger: ok, you can play in Serie A, like me. It was a very meaningful scene, that long minute in Parma, when two Neapolitan brothers passed the baton between one another on the pitch.
GIUSEPPE BARESI I (Inter)
FRANCO BARESI II (Milan)
Two brothers. Two sides of the same city. Two legends for their own respective teams. A derby within the family. These were the Baresi and Milan was in their destiny: AC Milan for Franco, Inter for Giuseppe.
When they were kids, they were brought from the little city of Travagliato, near Brescia, to the big city, Milan, for a trial with Internazionale Football Club. Giuseppe was admitted to play for the youth team of the club, while Franco was rejected.
His dream of playing together with his brother was over, and he was disappointed. But he didn’t give up, and decided to attend another trial, this time with the other side in the city: AC Milan. He passed this exam and became a Rossoneri player – one of the most glorious of all time.
It seems like destiny was amusing itself with this trick, as the Baresi brothers became symbols of their respective teams. Franco, the legendary sweeper who led the defence of his great Milan team, raising his hand to call offside or stepping up suddenly to move the line; Beppe, the midfield dynamo of the Inter side that won two Scudetti, the second coming in 1989 after a long and solitary nine-year gap.
LUCA PELLEGRINI I (Sampdoria, Verona, Torino)
DAVIDE PELLEGRINI II (Fiorentina, Verona)
STEFANO PELLEGRINI III (Sampdoria, Roma, Udinese)
Pellegrini were three brothers in A!
Three very different players with three different styles. Luca, the elder one, was a sweeper, who ruled the defence of the most successful Sampdoria side yet, the Blucerchiata team that won Serie A in 1991, a European Cup Winners’ Cup and three Coppa Italia. He always cut a very serious figure, thoughtful and composed.
Davide, the middle brother, had a more rebellious look. Long hair with a fringe, he was a winger, a talented and imaginative right-winger. He played for a number of clubs, but his most important appearance was with another player kissed by the Gods of football, Roberto Baggio, with Fiorentina in the two-year period 1987-1989. Then he became a notable player for Hellas Verona. There he played for two seasons with his big brother Luca, but they were relegated to Serie B.
The third brother, Stefano, had short hair. He was a right-back, who could also play as a right-midfielder. He won two Coppa Italia – the first with Sampdoria, together with Luca, captain and the second, by a twist of fate, he won after beating Sampdoria in the final, with AS Roma. The captain of the Genoese side that day was Luca Pellegrini himself and Stefano actually scored an own goal.
One very special Sunday – November 27, 1988 – Sampdoria and Fiorentina drew 0-0. In the last minute, Amedeo Carboni came off for Sampdoria to be replaced by Stefano Pellegrini. For one long minute, Luca, Stefano and Davide (with Fiorentina) all played in the same match in Serie A.
ANTONIO PAGANIN I (Sampdoria, Udinese, Inter, Atalanta, Verona)
MASSIMO PAGANIN II (Brescia, Inter, Bologna, Atalanta)
The Paganin story is a continental story. Antonio and Massimo, both from Vicenza and both defenders, had different careers, played always with different teams, until the 1993/94 season.
Ambitious Inter president, Massimo Moratti, decided to sign up a 23-year-old central defender from relegated Brescia, where he had made his debut in Serie A the previous year. This young player was Massimo Paganin, who joined in the Nerazzurri side his brother Antonio, a veteran at Inter, with whom he had won Uefa Cup in 1991 against Roma.
So what happened in that 1993/94 campaign to write Antonio and Massimo Paganin into the history books of European football?
“Something that made us very proud. We were the first brothers of all times to win a Uefa Cup together,”
Massimo Paganin once proudly announced, recalling the time Inter won the competition after a two-legged final against Salzburg. To close this piece, I want to quote Massimo Paganin who, when asked what it means to play alongside your brother at the highest level of the game, said: “Even if being someone’s brother can sometimes close some doors to you, it’s fine. It’s something to be proud of”.
En avril 1994, le club de Pontedera, entraîné par Francesco D’Arrigo, a battu l’Italie de Sacchi lors d’un match de préparation avant la Coupe du Monde 1994 aux USA.
Il manque deux mois et demi avant l’entrée en compétition de l’Italie à la Coupe du Monde 1994. Le premier match se déroulera le 18 juin au Giants Stadium de New York, contre l’Irlande de Jack Charlton. Arrigo Sacchi, sélectionneur italien, organise un stage à Coverciano début avril, pour passer en revue son effectif avant de faire sa liste des joueurs convoqués pour la compétition. Lors du dernier jour de ce stage, Sacchi a organisé un match amical contre une petite équipe toscane : Pontedera. Le club évolue en Série C2 et joue un football primaire avec de longs ballons des défenseurs aux attaquants, une mise en bouche avant d’affronter la Norvège en phase de groupes aux USA.
Pontedera n’est qu’un sparring-partner pour une dernière mise en jambe et régler les derniers détails tactiques. Ce match doit être une simple formalité, entre des amateurs et les meilleurs joueurs italiens du moment. La composition de l’Italie est la suivante : Marchegiani, Panucci, Maldini, Albertini, Costacurta, Baresi, Donadoni, Conte, Signori, R. Baggio, Stroppa. Cette équipe est à peu de choses près l’équipe des titulaires.
Daniele Allori a joué ce match. Il était défenseur dans l’équipe de Pontedera et se souvient de ce match comme s’il s’était déroulé hier : « On jouait avec une défense à 4, un milieu en diamant et deux attaquants. Je me souviens que l’entraîneur m’avait dit que si Baggio échappait au milieu de terrain, c’était à moi de le marquer. J’ai répondu par un rire, et tous mes coéquipiers également. Baggio était d’un tout autre calibre que les joueurs que j’avais l’habitude de marquer en Série C2. »
Le match commence dans la stupeur générale : Pontedera marque deux buts rapidement. Daniele Allori explique qu’il a constaté que les joueurs de la sélection nationale ont commencé le match en prenant le petit club toscan à la légère, mais quand ils se sont rendus compte de leur erreur, ils ont commencé à élever leur niveau de jeu. Allori se souvient que Baresi enchainait les interventions défensives à la limite de la régularité. En deuxième période, mené de deux buts, Sacchi a fait rentrer Casiraghi et Massaro pour refaire son retard. Allori raconte la suite : « les deux étaient énervés et endiablés. Sur un corner, Casiraghi m’a mis un coup de poing et j’ai fini dans le but ! Ils voulaient égaliser par tous les moyens. Massaro a marqué un premier but, puis a tiré sur la barre, le ballon a rebondi devant la ligne et les joueurs italiens réclamaient de façon insistante à l’arbitre, Pierluigi Collina, de valider le but. Ce qu’il n’a pas fait. » L’Italie accélère encore et se doit d’égaliser pour ne pas être ridiculisée par une équipe amateur. Allori poursuit : « L’accord prévoyait de jouer deux mi-temps de quarante minutes. Quand on a atteint la 40ème minute de la seconde mi-temps, Collina n’a pas sifflé la fin du match et il a rajouté dix minutes de plus. Dans les tribunes, il y avait beaucoup de tifosi de la Fiorentina qui hurlaient et demandaient à l’arbitre d’arrêter cette mascarade, car ils supportaient notre petite équipe toscane. Malgré tout cela, l’Italie n’a jamais égalisé et nous avons gagné 2-1. Pontedera a battu l’Italie 2-1. Rendez-vous compte. »
Le lendemain, la Gazzetta dello Sport titre sur sa Une « A la Coupe du Monde avec Pontedera (ndlr : plutôt que l’Italie) » et à l’intérieur « une leçon de la part des amateurs. » Car cette victoire n’a pas été obtenue avec beaucoup de chance mais grâce à une organisation tactique parfaite, et aussi, grâce à une génération douée. Daniele Allori explique que Pontedera était largement au-dessus des autres équipes de la Série C2 et qu’elle était un véritable rouleau compresseur. L’entraîneur de l’époque, Francesco D’Arrigo, était, selon son ancien joueur, en avance sur son temps de vingt ans, dans ses méthodes et dans le jeu déployé.
Suite à cette victoire, les joueurs de Pontedera connaissent leur quart d’heure de gloire. Ils sont invités dans la célèbre émission de foot Domenica Sportiva et sont accueillis dans leur ville comme des héros. A l’inverse des joueurs italiens, très critiqués par la presse et par les tifosi. A la fin du match, se souvient Allori, seul Giuseppe Signori viendra féliciter les joueurs de Pontedera, tous les autres entrent dans une colère noire. Interviewé à la télévision à la fin du match, Arrigo Sacchi explique que c’est le moment le plus difficile de sa carrière. Et puis, tout s’est (presque) bien terminé. L’Italie a fait une belle Coupe du Monde, s’inclinant en finale aux tirs aux buts contre le Brésil. Et plus personne n’a entendu parler de Pontedera.
(articolo apparso su Tuttocalciatori.net per “Stromberg non è un comodino” LINK)
(tradotto in francese da Johann Crochet su Flashfoot.fr LINK)
Un grande onore per me: il sito South Sudan Info Daily ha pubblicato l’articolo sulla neonata nazionale del Sud Sudan in homepage:
A big honour to me: website South Sudan Info Daily published the article about newborn national team of South Sudan in homepage:
South Sudan national flag
The adventure of the last national team affiliated to FIFA, with an interview to their more representative player.
Do you know which one is the youngest state of the world? With the resolution number A/RES/65/308 adopted by the General Assembly on July the 13th 2011 the Republic of South Sudan officially has become, by acclamation, the 193rd member of the United Nations. Montenegro had been the last state to join the great family of the UN, before South Sudan did.
The birth of the young African state has had a troubled genesis: there were years of civil war in Sudan between the North (Muslim) and the South (Christian and animist) that ended (at least on paper) with the peace treaties of 2005. These agreements had their outlet in the popular referendum that was held in January 2011. It marked the split between the southern region and the central government of Khartoum. To celebrate the birth of the new South Sudan, the day after the declaration of independence, July 10th 2011 there was a football match at the stadium in Juba, the capital of the newly born state.
On the opposite sides of the pitch the new national team of South Sudan and the Tusker FC team from Kenya. An entire rejoicing people poured out into Juba Stadium, able to accommodate about 12,000 spectators, just to be present at a historic event. The home squad was not the best possible: some Sudanese clubs didn’t give the green light for their players to take part in a match arranged suddenly and in a hurry (you can find the video of the match here).
From that first game, the coach of South Sudan national team is the Serbian Zoran Djordjevic, a real globetrotter like his compatriot Bora Milutinovic. Football led him, first as a player and then as a coach, to touch the shores of the most unusual sates: from Bangladesh to Iran, from the Philippines to Saudi Arabia, from Yemen to this newborn African state. The 23 years old striker Khamis Leiluno wore the captain arm band during that first match.
But the first goal for South Sudan was scored by Joseph James Saeed Moga, the most representative player of the newly formed national team, who plays for the Pune FC, an Indian club. James was born in Nimule city, 29 years old, has played in teams of Sudan, Oman and Bangladesh, before arriving at the top division in India. Exactly one year after that match, on July 10th 2012, South Sudanese people gather again at Juba Stadium. They celebrate two important anniversaries: the first year of independence and the official affiliation to FIFA (video here). South Sudan is admitted to the great worldwide family of football. So the first official international match takes place against Uganda, and the final score is 2-2. The first goal of South Sudan, needless to say, is by James Moga.
James Moga
The story and the adventure of this newly formed team really fascinated me, to the point that I went in search of Moga, around the world, and I was able to get his contact and interview him, despite clear and obvious language difficulties (which was also highlighted by the envoy of The Guardian who was in Juba for the match against Tusker). Just few questions and short responses, but the clear emotion of those who feel themselves part of a great story. Indeed, of the history, their own country one.
Let me explain that James, before the historical debut with South Sudan, was in the starting eleven on national Sudanese team ; one day he has found himself playing, finally, for the team of the country where he was born, the one he always considered as his own hometown.
How does it feel, at last, to be able to play for the national team of your country?
“It’s a really nice feeling. I never imagined that this dream would come true. ”
How did you feel the first time you played wearing that shirt?
“I thought it was nice to feel at home!”
What do you remember of that first historical goal?
“What I remember is that we scored that goal because we were all very hot for the event.”
What are the aims of a young national team like yours?
“We need time to grow up as a team.”
What can you tell us about your coach, mister Zoran Djordjevic?
“It’s a good trainer. We must give him time to work and support him. ”
Today the political situation in South Sudan is critical: the civil war has returned to stir up the streets, the Sudan state is not prepared to lose the part of the country that is richest in oil wells; refugee camps are full of desperate people. Mortality, according to reports of Doctors Without Borders, has doubled in a year. There is a need for a decisive intervention to resolve a crisis that threatens to grow to catastrophic proportions, such as the one involving the neighboring Darfur.
What can football offer to solve this situation? A little joy. And a little hope.
Emanuele Giulianelli
(@EmaGiulianelli on Twitter)
(appeared on “Stromberg non è un comodino” on September 2012. You can read the Italian language article here)
Acquista "Dallunoallundici"
la bottega del calciofilo 